آیا درست است که در حال حاضر و با پدید آمدن بحران کمی و کیفی منابع آبی در کشور، انگشت اتهام به سمت بخش کشاورزی گرفته شود؟ و آیا عادلانه است که کشاورزان را مقصران اصلی این بحران بدانیم و حتی کار به‌جایی برسد که از آن‌ها به‌عنوان «قاتلین آب» یاد کنیم؟

در مورد مسالۀ دریاچۀ ارومیه و راهکارهای رفع آن در چند ماه اخیر تلاش‌‏های گوناگونی صورت گرفته است. با اطلاع از معذوریت‏‌ها و محذوریت‏‌های دولت، به‌ویژه ریاست محترم جمهوری و معاون اول ایشان، باید به این بزرگواران دو نکته را یادآور شد:
نخست؛ مسئله دریاچه ارومیه، علاج شش‌ماهه و یک‌ساله ندارد و چنین توقع و انتظاری نباید ایجاد، طرح و رسانه‏‌ای شود؛ هرچند کار را باید با شتاب و سریع انجام داد. دوم؛ دولت باید نگاه ملی به مسئله دریاچه ارومیه داشته‌باشد: پس باید برای رفع آن از همه ظرفیت‌‏های فنی، اقتصادی و دیپلماتیک خود کمک بگیرد؛ به‌ویژه باید سرمایه‏‌گذاری مالی جدی، سنگین و درازمدتی داشته باشد. مسئله دریاچه ارومیه با چند میلیون دلار حل نخواهد شد. البته، منابع درآمدی جدیدی وجود دارد که می‏‌تواند ایجاد و از آن برای احیای دریاچه ارومیه استفاده شود. به یکی از آن‌ها در این نوشتار اشاره‌شده است.

هم‌اکنون در سال‌های پرآب تولید گندم ایران به حدود 15میلیون تن و در سال‌های کم آب‌تر حتی به حدود 10میلیون تن می‌رسد. میزان واردات هم از حدود 3میلیون تن تا 6میلیون تن متغیر است. تنها در سال‌های آخر دولت خاتمی بود که واردات گندم تقریباً به نزدیک صفر رسید و دولت آن را دستاورد بزرگی نامید و برایش جشن گرفت. هنوز که هنوز است هم باافتخار از خودکفایی گندم یاد‌ می‌شود. درحالی‌که یکی از بزرگ‌ترین آسیب‌ها به اقتصاد کشاورزی ایران را برنامه خودکفایی گندم به بار آورد. دولت روحانی باید با عبور از کلیشه خودکفایی گندم به راه‌حلی دیگر بیندیشد. راه‌حلی که با حفظ منابع آبی کشور، امنیت غذایی راتضمین‌کند.